Zwaar depressief

Ik ben van jong’s af aan erg verlegen en op de achtergrond om maar niet op te vallen. Vanaf mijn 14 jaar zijn de eerste depressieve gevoelens begonnen. Weinig zelfvertrouwen en bang dat mensen je niet aardig vinden. Steeds meer dingen uitstellen of uit de weg gaan en een ontwijkende persoonlijkheid gaan ontwikkelen. Leren ging ook steeds moeilijker maar met moeite toch mijn examen Atheneum gehaald. Vanaf mijn 14 jaar buiten school vrijwel geen contact meer met leeftijdsgenoten. Uitgaan en verjaardagen werden een lijdensweg, voelde me zeer ongemakkelijk en kon bijna niet uit mijn woorden komen. Heb mij er altijd voor geschaamd maar nooit tegen mijn ouders gezegd dat ik me depressief voelde. Wel regelmatig gezegd dat ik ziek was om maar niet naar school of iets anders te hoeven. Mijn moeder heeft wel nog lang proberen te stimuleren om toch uit te gaan met leeftijdgenoten maar iedere dag dat de geplande dag dichterbij kwam, werden de gevoelens in de buik erger. Ben wel nog met mijn moeder naar een homeopathisch arts geweest die aroma bloesemtherapie heeft toegepast. 

Later ook nog gewerkt met plaatselijke injecties met verdovingsmiddel om blokkades op te heffen maar allemaal met onvoldoende resultaat.

Na het Atheneum naar de Hogere Agrarische School in Den Bosch. Iedere dag met trein op en neer. Eerste jaar ging redelijk en heb mijn propedeuse diploma behaald.

In de pauzes wel wat sociale contacten opgebouwd maar slechts 1x mee uitgegaan en nooit bij iemand op bezoek geweest. Vanaf 2e jaar steeds meer gaan afzonderen, vaker niet naar school gaan en moeilijke situaties zoals in groepjes werken en presentaties uit de weg gaan en ook niet meer naar kantine gaan maar studeren in bibliotheek.

In het derde jaar was ik zover achter en voelde me totaal niet meer op mijn plaats op school en daarom besloten om te stoppen met mijn studie en me volledig op het werk gestort in het bedrijf van mijn vader, waarin ik al sinds mijn 15 jaar steeds meer werk en regel.

Op een gegeven moment bestond mijn leven alleen nog uit werken, eten, tv kijken en slapen bij mijn ouders.

Naar de winkel gaan, eten afhalen etc. was ondenkbaar geworden, dat alles deed mijn moeder.

Ook familiefeesten ging ik niet meer naartoe en bij verjaardagen ging ik extra lang werken of naar bed om niet aanwezig te hoeven zijn.

Rond mijn 32e levensjaar ging het echt niet meer en ben ik voor het eerst met mijn psychische problemen naar de huisarts gegaan.

Die heeft me doorverwezen naar een psychologe en die heeft gesprekken met mij gehad en onderzoeken uitgevoerd en me doorverwezen naar een cursus sociale vaardigheden.

Daar kon ik zo slecht uit mijn woorden komen dat het zweet me uitbrak, dat ze via mijn huisarts het medicijn Efexor heeft voorgeschreven. Na 3 weken begon ik me veel beter te voelen en de angsten werden veel minder en ik kreeg weer zelfvertrouwen.

Uiteindelijk de cursus af kunnen maken met de opmerking van de andere cursisten dat ik ongelofelijk positief veranderd was.

Heb ook veel geleerd van deze cursus, namelijk dat mensen vaak lang niet zo negatief over iets denken dan ik denk dat die mensen denken.

Omdat het na dit medicijn zo goed ging, in overleg met huisarts de Efexor af gaan bouwen maar na zo'n 3-6 weken viel ik weer terug in het oude patroon.

Daarna dosis weer moeten verhogen tot hogere dosering dan waarbij ik voorheen goed profijt had.

Dit proces heeft zich nog enkele keren herhaald met als effect dat de dosis in een aantal jaar verhoogd is van 75 naar 225 mg.

Efexor is de merknaam en de werkzame stof is Venlafaxine. Na verloop van tijd is er op last van de zorgverzekering enkele keren over gegaan op andere merken met als werkzame stof Venlafaxine met als resultaat dat na 7 jaar zelfs 300 mg niet meer werkte.

Daarna nog een cursus gedaan, homeopathische artsen, voetreflextherapie, magnetiseur, moleculair geneeskundige, etc. Een aantal met redelijk resultaat maar uiteindelijk werkte niks meer.

Toen ging het zo slecht dat ik bij een psychiater terecht ben gekomen.

Die dacht dat ik een bipolaire stoornis had en heeft me allerlei medicijnen voorgeschreven zonder enig resultaat.

Achteraf begrijp ik die diagnose niet, aangezien ik continue zwaar depressief was en geen enkele opleving had iets wat je bij een bipolaire stoornis juist wel ziet.

Omdat het steeds slechter met mij ging, heb ik bij hem aangegeven en heeft hij zijn diagnose aangepast en mij op mijn verzoek doorverwezen naar het VGZ voor een intensieve therapie, angst en stemming, van 4 volle dagen per week.

Na 20 weken ging het 1 week een stuk beter met mij en weer langzaam aan het werk gegaan.

2 weken erna ging het alweer veel slechter. Alle hoop verloren en iedere avond hopen dat ik volgende dag niet meer wakker zou worden.

Aantal maanden erna weer een intensieve dag therapie gedaan bij het VGZ gedaan om de dag door te komen.

Ondanks weinig verbetering daar weer mee moeten stoppen en toen bij een montagebedrijf gaan werken om de dag door te komen.

Dat ging niet goed maar was beter dan thuis zitten want in de weekenden ging het nog slechter.

Doordat bij dit bedrijf een vaste medewerker problemen had met zijn rug en aangepast werk moest gaan doen, heb ik voor hem plaats moeten maken.

Fietste al jaren vrijwel dagelijks en ben ik toen nog meer gaan doen om de dag door te komen.

Na verloop van tijd steeds meer gaan wandelen en ook wat gesprekken gevoerd met iemand die zelf erg depressief is geweest en verschillende cursussen heeft gevolgd en een goede kijk heeft op hoe mensen denken en voelen.

Ook op advies van mijn vriendin naar Geert Franssen gegaan om te vragen of hij mij kon helpen.

Zijn eerlijke diagnose was dat hij nog nooit zo'n depressieve persoon als mij had meegemaakt en niet wist of hij mij zou kunnen helpen, maar er wel zijn uiterste best voor ging doen.

Hij heeft mij toen verschillende keren behandeld met magneten en mijn lichaam gaf via Geert aan dat mijn toenmalige medicijnen niet goed voor me waren en het zeer aan te raden was om in overleg met de arts het merk Efexor weer te proberen. Ik had zelf al geen vertrouwen meer in de medicijnen, maar de behandeling van Geert had me zo overtuigend sterk gemaakt, dat ik tegen mijn psychiater gezegd heb dat ik direct wilde stoppen met de toenmalige medicijnen en de Efexor weer wilde proberen.

Tot mijn verbazing ging hij hiermee direct akkoord. Het enige wat hij hoefde te doen was: Op recept vermelden dat het medische noodzaak is.

6 weken erna kreeg ik eindelijk na 5 jaar weer zin in het leven en kon ik weer normaal presteren.

Daarna nog enkele behandelingen met de magneten gehad bij Geert en 6 maanden na de eerste behandeling was alle rotzooi opgeruimd volgens Geert.

Het is nu 21 maanden na de eerste behandeling bij Geert en heb al 15 maanden geen dag terugval gehad. Voel me beter dan ooit tevoren, ga niks meer uit de weg, heb geen zorgen meer en iedere dag weer zin om aan de dag te beginnen. Ben een zeer tevreden en dankbaar mens, maak me niet meer druk, probeer in ieder nadeel een voordeel te zien en zie de toekomst vol vertrouwen tegenmoet.

Heb geen last van hebzucht, afgunst en jaloezie en wens iedereen het beste. Leven en laten Leven!

Dank aan Geert en iedereen die me heeft geholpen om mijn leven weer op de rit te krijgen.

Groetjes,

PJ